Ojcze....

Witaj Ojcze...
trochę czasu już minęło...
trochę wody upłynęło...
chyba staczam się już w otchłań...
tak bezwiednie z tym grymasem...
…
Dziś wspominam Ciebie Ojcze...
bardzo czule i radośnie...
Twe ramiona otulały moje życie...
lecz uciekłam, gdzieś poddałam się w mym życiu...
…
Ludzie mówią, że mam godność Twego dziecka...
mówią wiele o miłości i szczególnych Twoich darach...
ja ich słucham i z powodów mi nie znanych
nie potrafię w to dać wiary...

…

Dzieckiem twoim być to zaszczy...
Lecz mi bliższa walka i odwaga...
czy jest sprzecznym ta postawa?
Czy bym mogła, być żołnierzem i tym samym Twoim dzieckiem?

…
Tak bym chciała to połączyć...
Być odważnym i szlachetnym...
…
Jakieś stare ideały …
Jak by dusza wiele wieków przeskoczyła...
Nie potrafi się odnaleźć w świecie
nowym, zakłamanym...
Tak perfidnym, zwariowanym...
…
Boże Ojce …
Gdzieś odchodzę...
w świat ucieczki, masek podłych...
ratuj dziecię swe niegodne...
ratuj sługę parszywego,
który dalej jeszcze pragnie...
wody życia...
wody prawdy...
by móc dalej trwać i walczyć
w Twoich, Boże Wielki barwach...

Głód...

Znam cie dobrze...
dusisz...
ranisz...
szarpiesz...
krzyczysz...
znam za dobrze...
wiem co niesiesz z sobą w drodze...
konsekwencję nie są obce...
…
więc uciekam...
nie od ciebie...
od tych drogich...
najcenniejszych...
od miejscówek...
ludzi wokół....
…
nie zamierzam krzywdzić ranić...
więc uciekam …
by was chronić...
…
obiecałam sobie kiedyś...
że niczyim błędem i wyrzutem
nie zostanę w swoim życiu...
że nikt, nigdy nie pomyśli,
że mógł pomóc, wesprzeć człeka...
…
zatracenie mnie już czeka...
znam ryzyko...
strach odczuwam...
lecz już klapki mam na oczach...
…
Znam cię dobrze …
czułam nie raz...
choć i zniszcz mnie bezboleśnie...
tak jak zawsze w ciszy nocy...
w cichym wnętrzu mego serca...

w tańcu szarym i ponurym...
Jeszcze tylko pozwól proszę,
że napiszę list ten smutny...
pożegnalny i błagalny,
by nikt w świecie nie próbował
mnie ratować z twoich ramion...