Świat...

Ocean beznamiętnej rozpaczy…
Bezmiar zabijającego mrozu…
Rzeka milczenia…
świat chwyta nas w pułapkę milczenia…
w pułapkę ciszy…
o ptakach śpiewających radośnie…
o wietrze czule muskającym skórę…
o wodzie delikatnie oplatającą ciało…
o zapachu wypełniającą naszą duszę…
o dotyku czystym, wyzwalającym z podtekstów…
o śmiechu małego dziecka…
o spojrzeniu przenikliwym, pełnym wybaczenia…
o słowie burzącym wszelkie mury naszego strachu…
o życiu w wolności…
…
świat nas tego nie uczy…
świat nam to odbiera…
świat odwraca naszą uwagę
od rzeczy drobnych a tak kojących…
a tak potrzebnych…
…
Świat kocha…
hałas niszczący nasze myśli…
ból odbierający nasze marzenia…
strach burzący nasze uczucia…
nienawiść wiążącą nas z samotnością…
destrukcje uwalniającą nasze zranienia…
…
Zastanawiającym jest pytanie czy chcemy być ludźmi ?
Bo świat nie oferuje nam człowieczeństwa…
Oferuje nam jedynie teatr…
my w roli głównej jako kukiełki…

Zranienia...

Co dzień zaczynam od zera…
Co dzień na nowo …
Co dzień…
…
nienawiść potrafi chwycić za serce
równie mocno jak miłość…
odbiera rozum i wole…
odbiera uczucia…
Obraca świat w jednoznaczne kolory…
nie ma szarości…
jest tylko kolor…
jednoznaczny…
…
Czym są marzenia w takim świecie…
Czym jest tekstura…
Czym jest słowo…
…
Uciekać czy zostać…
wkładać maski czy chodzić z oszpeconą twarzą…
pokazać swe wnętrze czy ukryć je jeszcze głębiej…
…
Pragnę oczyszczenia…
Pragnę wolności…
Pragnę czystości…
Pragnę…
…
Obozy wciąż krzyczą…
zniekształcona tożsamość
krzywi się jeszcze bardziej…
serce wciąż krwawi…
…
Mówi się że czas leczy rany…
nie leczy…
nigdy…
czas sam w sobie jest bezużyteczny…
on drąży te rany…
czyni je wciąż świeżymi…
…
Podobno człowiek może ukoić zranioną duszę…
chyba tak jest…
nie wiem…
…
Za horyzontem zdarzeń mego brudnego życia…
za ponurymi kłębami dymu mojego oddechu…
pod brudną śmierdzącą skórą…
tkwi jakaś odpowiedź…
odpowiedź na ból i nienawiść…
Jest nią przebaczenie…

Kruchość...

Ciało z papieru
psychika z piasku…
dusza z metalu…
czym jest człowiek…
siła drzemiąca w mięśniach, rozumie i czymś jeszcze…
potęga zawarta w oczach…
bezcenny skarb…
życie…
tląca się świeca w bezkresnej ciemności…
życie…
łagodny podmuch wiatru na oceanie…
życie…
kropla w ogromie wszechświata…
…
słabe…
skończone…
ulotne…
…
każda świeca kiedyś zgaśnie…
każdy podmuch przemija…
każda kropla kiedyś wysycha…
wszystko można zniszczyć…
zaprzepaścić i zakończyć…
…
Tym jesteśmy…
lecz jest coś jeszcze…
niezniszczalne…
nieskończone…
nieprzeniknione…
i tu pozostała nasz nadzieja…
nadzieja…
na lepsze jutro...