Nagrobek dobra...

Nie mam już o co walczyć…
nie ma już nic…
nawet siebie…
wszystko co mnie stanowiło…
wszystko o co walczyłam…
wszystko …
oddałam za cenne zniszczenia siebie…
za cenę własnego ciała…
za chwilę przyjemności…
co gorsza nawet nie swojej przyjemności…
…
dziś jestem już w pełni przedmiotem…
taką siebie uczyniłam…
to nie ludzie krzywdzą i niszczą nas najbardziej…
oni są zapalnikiem…
największe rany zajadamy sobie sami…
sami siebie karzemy, wykorzystujemy, wypaczamy…
…
znam grę w oszustwo…
znam grę masek i ułudy…
znam ją doskonale…
i po raz kolejny rozpoczęłam tę grę…
lecz tym razem z własnej woli…
przez konsekwencję własnych czynów…
….
przez czyny jakich się dopuszczamy…
nie zasługujemy na miłość, zaufanie i dobro…
jesteśmy zwykłymi skurwielami…
jesteśmy źli…
nie ma na to żadnego usprawiedliwienia…
nigdy nie spojrzę na to łagodnym okiem…
i tak potępiamy siebie nawzajem…
co gorsza ja potępiam ciebie bardziej…
ciebie i siebie…
bo mam świadomość jak złym jest to czego się dopuszczamy…
…
stoję nad grobem własnej moralności i zasad…
stoję nad przepaścią własnego dobra…
zakopuje je powoli i jednostajnie…
psuję się i upadlam…
upokarzam i odbieram sobie godność…
jeszcze tylko chwila…
jeszcze moment i będę stawiać nagrobek…
jeszcze chwila i ostatnie łzy wyleje..
i będę taka jak wszyscy…
pochłonięta światem, którego nienawidzę…

Porażka...

Stałam się tym co nienamacalne…
całe życie walczyłam…
z bólem…
nienawiścią…
złem …
cierpieniem…
śmiercią…
to wszystko trawiło moje serce…
niszczyło je…
nie jestem wojownikiem…
jestem dezerterem…
tchórzem…
zbrodniarzem…
zdrajcą…
…
kiedyś miałam marzenia o dobru…
broniłam się przed tym jak widzą mnie ludzie…
jak mnie nazywają…
dziwka…
kurwa…
szmata…
walczyłam z opiniami, że jestem nie taka…
nie tak jak wszyscy…
nie taka jak powinnam…
wściekle walczyłam i szłam w zaparte…
uciekałam przed nienawiścią…
nie tylko do siebie…
ale ją jeszcze akceptowałam…
przyjęłam ją…
bo to chroniło innych…
innych przed moją nienawiścią do nich….
…
nauczyłam się żyć bez uczuć…
bez pragnień bliskości i miłości…
nauczyłam się wydawać chłodny osąd…
kłamać bez mrugnięcia okiem…
udawać rzeczy, których nawet nie znam…
prawda stała się wrogiem…
odsłoniła by zbyt wiele brudu…
a nikt by tego nie zrozumiał…
nie uszanował by tego…
może parę osób...
jeśli w ogóle…
…
kiedyś miałam marzenie być lepszym człowiekiem…
dobrym…
współczującym…
uczynnym…
pomocnym…
wspierającym…
kochającym…
kiedyś…
dziś …
leże na skraju pola bitewnego…
jako trup i przegrany…
nie stoję już na nogach…
nie mam już siły…
obok mnie leży nienawiść i zło…
przegrałam i będę tym czym widzą mnie ludzie…
nie mam już domu ani rodziny…
nie mam już nic, prócz gorzkiego smaku porażki…
metalicznego posmaku zła…
i tępego poczucia bólu…
…
będę taka jak wszyscy…
dwulicowa…
zakłamana…
zła…
skupiona tylko na sobie…
a wszystko co było dobre, o co walczyłam…
zostanie zamknięte w lochu za niewinność,
która zniszczyła moją nędzną skorupę……..